ආයුබෝවන් හැමෝටම!

ඇත්තටම මගේ බ්ලොග් එකට මම අවසානෙටම කතාවක් ලිව්වේ 2014 ජනවාරි 22 වැනිදා. හිතාගන්න පුළුවන්ද, හරියටම දශකයකටත් වැඩි කාලයක්!

ඉතින් මේ දිගු නිහැඬියාවෙන් පස්සේ ආයෙත් පුළුවන් වෙලාවට ලියන්න හිතුවා. ඉස්සර වගේම සත්‍ය කතා, හාස්‍යය සහ නොයෙකුත් අත්දැකීම් ගැන ඉදිරියේදීත් ලියන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා.

මාව මතක අය ඉන්නවනම් කමෙන්ට් එකක් දාගෙන යන්න. හැමෝටම ස්තුතියි.

ජයසිරි"ගේ ඇඩ්වර්ටයිසින් පිස්සුව

මේකත් අර  කියපු සිනමාවේ රන් යුගයටම අයිති තවත් සත්‍ය කතාවක්. ඇත්තටම ඒ කාලේ තිබුණේ "රන් යුගයක්" නෙවෙයි "පිස්සු යුගයක්" කිව්වොත් වඩාත් නිවැරදියි. එක පැත්තකින් චිත්‍රපට පිස්සුව. අනිත් පැත්තෙන් සිනමා තරු වටා කැරකුණු රසික පිස්සුව.

ඒ කාලේ තරුණ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ අතරේ, අර කලාපේ සුපිරිම නළුවා/නිළියගේ ලස්සනම පොටෝ එකක්, සඟරාවක කටවුට් එකක් හරි අරගෙන ගේ ඇතුළේ බිත්තියක හයි කරලා තිබුණේ නැත්නම් ඒක හරි අඩුවක්. දැන් වගේ නෙවෙයි, ඉස්සර අපිට තිබුණේ නැහැනේ ඉන්ටනෙට්, ෆේස්බුක්. ඔය "ජීවනේ තරු", "කලා" වගේ සිනමා සඟරාවක් ආවාම ඒක උණු කැවුම් වගේ විකිණෙනවා. මොකද ඒවායේ තමයි අපේ සිහින කුමාරයා/කුමාරිය ගැන අලුත්ම විස්තරේ සහ ලස්සනම පොටෝ තියෙන්නේ.

අපේ ගම්වල හිටිය කොල්ලෝ කෙල්ලෝ අතරෙත් ඔය පිස්සුව තිබුණා. හැබැයි මේ කතාවේ චරිතයට අර වගේ සිනමා පිස්සුවක් තිබුණේ නැහැ. එයාට තිබුණේ වෙනමම විදියේ පිස්සුවක්. ඒක තමයි "ඇඩ්වර්ටයිසින් පිස්සුව". ඒ කියන්නේ වෙළෙඳ දැන්වීම්වලට  තදින්ම ආසා කරපු කොල්ලෙක්.

අපේ මේ කතාවේ ප්‍රධාන චරිතේ තමයි ජයසිරි. ජයසිරි කියන්නේ ගමේ හැමෝම දන්න හඳුනන, ටිකක් විතර කටකාර, හැබැයි නිකන් ඉන්න කැමති නැති කොල්ලෙක්. එයා රස්සාවට කළේ පුංචි බෝඩිමක ඉදලා නගරයේ තියෙන ටයිල් කඩේක වැඩ කරන එක. හැබැයි බෝඩිමේ කාමරේ ඇතුළට ගියාම ජයසිරිගේ ලෝකේ වෙනස්.

එයාගේ කාමරේ බිත්තියේ අර නළු නිළියන්ගේ ෆොටෝ වෙනුවට තිබුණේ, ඒ කාලේ ගියපු පත්තර දැන්වීම් කෑලි, බස් එකේ ගහපු බැනර් කෑලි. විශේෂයෙන්ම, ගමේ අසල්වැසියාගේ විතරක් නෙවෙයි, රටේ ලොකුම සමාගමේ සබන් එකේ හරි තේ කොළ පැකට් එකේ හරි ඇඩ්වර්ටයිසින් එකක් ටී.වී. එකේ ගියාම, "අඩෝ! බලපන් ඒකේ ගති!", කියලා දහස් වාරයක් කියන එක ජයසිරිගේ පුරුද්ද වෙලා තිබුණා.

ජයසිරිගේ එකම හීනේ වුණේ, කවදාව හරි තමන්ව ලංකාවේ ලොකුම ඇඩ්වර්ටයිසින් එකක දකින්න ලැබෙන එක. එයා හිතුවා, එහෙම ඇඩ් එකක පෙනී හිටියොත් තමන්ටත් අර නළු නිළියන්ට වගේ ජනප්‍රියතාවක් ලැබෙයි කියලා.

---

දවසක් ජයසිරිගේ හිතට අමුතුම අදහසක් ආවා. අර චිත්‍රපටවලට නළු නිළියෝ තෝරගන්න වගේ, ඇඩ්වර්ටයිසින්වලටත් අය තෝරනවා ඇතිනේ. එහෙම හිතලා එයා තමන් වැඩ කරපු ටයිල් කඩේ වැඩට නිවාඩු දාලා, නගරේ තියෙන ඇඩ්වර්ටයිසින් කරන තැන් හොයාගෙන රස්තියාදු වෙන්න පටන් ගත්තා.

අර පැසිපියාට වගේම, ජයසිරිටත් ඕක ලේසි වුණේ නැහැ.

"මොකක්ද බං උඹට තියෙන විශේෂ දක්ෂතාවය?" "මම ටයිල් අල්ලන්න දන්නවා මහත්තයා." "ඒක නෙවෙයි යකෝ, ඇක්ටින් කරන්න පුළුවන්ද?" "ටයිල් කඩේ ටයිල් ගොඩක ඉන්න ඇඩ් එකක් තිබ්බොත් මට හරියටම කරන්න පුළුවන්!"

ඕක තමයි ජයසිරි හැමතැනම කියපු කතාව. ඇත්තටම ජයසිරි ටයිල් අල්ලන්න දක්ෂයෙක් වුණාට, රඟපාන්න දක්ෂයෙක් නෙවෙයි. නිතරම කැපිලා ගියත්, ජයසිරි නම් ආපස්සට හැරුණේ නැහැ. අන්තිමට, ටික කලක් යද්දී ජයසිරිට අවස්ථාවක් ලැබුණා. ඒක ආවේ එයාගේ බෝඩිමේ යාළුවෙක් මාර්ගයෙන්. ඒ යාළුවා අඳුරන කෙනෙක් ප්‍රධාන නගරයේ ලොකුම පොල්තෙල් සමාගමක ඇඩ්වර්ටයිසින් වැඩේට සම්බන්ද වෙලා හිටියා.

අන්තිමේ ජයසිරි ගිහින් ඒ මහත්තයා හමුවුණා. අර මහත්තයත් ජයසිරි දිහා ටික වෙලාවක් බලාගෙන ඉදලා මෙහෙම කිව්වා:

"හොඳයි. මම වැඩේට උදව් කරන්නම්. හැබැයි මේ ඇඩ් එකේ තියෙන්නේ සින්නක්කර වැඩක්. කිසිම දේකට බය නැති, ඇඟට පණ තියෙන කොල්ලෙක්ට විතරයි කරන්න පුළුවන්..."

"අනේ මහත්තයා, මගේ ඇඟේ අගල් 100% ක් පණ තමයි තියෙන්නේ! මට ඕනෑම දෙයක් කරන්න පුළුවන්." ජයසිරි හිතුවේ නළුවෙක්ට වගේ රෝල් එකක් ලැබෙයි කියලා.

දිනයක් නියම වුණා. ජයසිරි නියමිත දවසේ උදේම ගිහින් ඇඩ්වර්ටයිසින් ෂූට් කරන තැනට ගියා. ඒක විශාල වී ගබඩාවක්.

ජයසිරිට ඒ වෙලාවේ අඳින්න දුන්නේ නිකන්ම නිකන් යට ඇඳුමක් විතරයි. ජයසිරිට තේරුණා මේ මොකක්ද වෙන්න යන්නේ කියලා.

"අපේ ඇඩ් එකේ තියෙන්නේ, උයන්න කලින් පොල් තෙල්වල තියෙන පිරිසිදුකම පෙන්වන්න. අපිට අවශ්‍යයි ඔයා බාල්දි ගාණක් පොල් තෙල් ඇඟේ හලාගෙන, ඒ තෙල් ඇඟෙන් ගලාගෙන යන ලස්සන දර්ශනයක් ගන්න..." අර මහත්තයා විස්තර කළා.

ජයසිරිගේ ඇස් උඩ ගියා. පොල්තෙල් නාන්නද යකෝ මෙච්චර රස්තියාදු වුණේ! හැබැයි තමන්ගේ ඇඩ්වර්ටයිසින් හීනේ නිසා ජයසිරි මුකුත් නොකියා වැඩේට කැමති වුණා.

ඔන්න දැන් කැමරා සෙට් කරලා ඉවරයි. ලයිට් දාලා ඉවරයි. ජයසිරි යට ඇඳුම පිටින් ඉන්නවා. පොල්තෙල් පිරිච්ච බාල්දි හතරක් මිනිස්සු උස්සගෙන ඉන්නවා. ඩිරෙක්ටර් සිග්නල් එක දුන්නා විතරයි... පොල්තෙල් බාල්දි හතරම ජයසිරිගේ මුළු ඇඟේම හලලා දැම්මා.

අමු පොල්තෙල්. ඒක හරිම අප්‍රසන්නයි. ඒකෙන් එන ගඳ... ජයසිරි ඇස් දෙකත් වහගෙන ගඳ ඉවසගෙන, "මේක ලොකුම ඇඩ් එක! මට ඉවසන්න වෙනවා!" කියලා හිතාගෙන ඉන්නවා. ජයසිරිගේ ඇඟ පුරාම තෙල් ගලාගෙන යන දර්ශනය කැමරා කළා. පැය දෙකක් විතර ඒ විදියට ෂූට් කළා.

අන්තිමට ඩිරෙක්ටර් "ඕකේ!" කිව්වා. ජයසිරි තෙල් ඇඟේ තියාගෙනම ආපහු ඇවිත් එයාගේ ඇඳුම් ඇඳගත්තා. පොල්තෙල් ගඳ නම් යාගන්න බැහැ. එදා ජයසිරිට ගෙව්වේ රුපියල් 250 ක මුදලක්. ඒ මුදලත් අරගෙන කටපුරා සිනාසෙමින් ජයසිරි තමන්ගේ බෝඩිමට ආවා.

මාස දෙක තුනකට පස්සේ අර පොල්තෙල් ඇඩ් එක ටී.වී. එකේ යන්න පටන් ගත්තා. ජයසිරි ඒ දවසේ හරිම සතුටින් හිටියේ. බෝඩිමේ යාළුවෝ ඔක්කොම වට කරගෙන ටී.වී. එක දිහා බලන් ඉන්නවා.

ඇඩ් එක පටන් ගත්තා. ලස්සනට හදාගත්තු මියුසික් එකක් යනවා. දැන් පොල්තෙල් නාන සීන් එක එන්න තියෙන්නේ.

ඔන්න දැන් එනවා. මුලින්ම පොල්තෙල් බාල්දි අරන් උස්සන මිනිස්සුන්ගේ රූප. ඊට පස්සේ... කැමරාව තෙල් නාන චරිතේ පෙන්වන්නේ නැහැ!

පෙන්වන්නේ, අර පොල්තෙල් ජයසිරිගේ ඇඟේ වෑහෙන කොට ලඟින් ගත්තු දර්ශන (Close-ups) විතරයි. ඒ කියන්නේ, තෙල් ඇඟ දිගේ ගලන හැටි විතරයි පෙන්නේ! අවසානයේදී, ලස්සන පිරිසිදු තෙල් බෝතලයක් පෙන්නලා ලොකු නළුවෙක්ගේ කටහඬින් මෙසේ කියනවා: "මේ පිරිසිදුකමයි අපේ රහස!"

ජයසිරිගේ යාළුවෝ ඔක්කොම එකපාරටම හිනාවෙන්න ගත්තා.

"යකෝ, කෝ උඹේ මූණ? තෙල් ගලාගෙන යන එක විතරයි පෙන්නන්නේ! ඒක නම් නියමෙටම ගිහින්!"

ජයසිරිගේ ඇස් රතුවෙලා ගියා. දවස් ගාණක් රස්තියාදු වෙලා, රුපියල් 250ක් අරගෙන, අමු පොල්තෙල් නාගෙන කළ අවදානම් වැඩේට අන්තිමට තමන්ගේ මූණක්වත් පෙන්වලා තිබුණේ නැහැ.

අර පැසිපියාට වගේම ජයසිරිටත් තේරුණා, ඇඩ්වර්ටයිසින් ලෝකෙට අවශ්‍ය වුණේ තමන්ගේ ශරීරය මිසක් තමන්ව නෙවෙයි කියලා. එදායින් පස්සේ ජයසිරි ටයිල් කඩේ රස්සාව විතරක් කරගෙන පාඩුවේ හිටියා.

ප .ලි .:-

ජයසිරිට අවස්ථාව ලැබිලා තිබුණේ වෙළෙඳ දැන්වීමක "ශරීර ආදේශකයෙක්" (Body Double) විදිහට පෙනී ඉන්නට. මුහුණේ රූප රාමු පාවිච්චි කරලා තිබුණේ ප්‍රසිද්ධ නළුවෙක්ගේ.