අසරණයෝ "ඉල් මහේ පොහොදිනක සිදුවූ සත්‍ය කතාවකි.

පළයව් එකෙක්වත් මගේ දෑහට පෙන්න ඉන්න එපා  . මක බෑවිලා පළයව් “

පලින් පල කැඩි මඩ හුණු පැල්ලම් වලින් අතොරක් නැතිව ගැවසීගත්  මිටි බිත්තියට වාරුවී  අමු තිත්ත කුණු හරපෙන් අමරදාස මේ දෝස්මුරය තබමින් සිටියේ තමාගේම බිරින්දාටය. තමාගේම දරුවන්ටය . ගෙදරටම ඉතිරිවී තිබුණු පුටු කබල් තුනෙන් දෙකක කැබලි  මිදුල අද්දර බේලි ගස අසල විසිරි තිබුණි .

 හැලි ඇතුළු මැටි භාජන කිහිපයක සුන්බුන් කුස්සිය පැත්තේ දිය මැස්ස අසල විය . පා පහරකින් විසිවී ගිය බාත් හැලියේ බාත් සුනු කුඩා මඩුවක් වැනි කුස්සි කෑල්ලේ දසත විසිරි තිබුණි .වැහැරි  ගිය කෙසග සිරුරක් ඇති දැලි කුණු වැකුණු රෙදි කඩක් හැද  සිටි සුමානාවති දෙනෙතින් රූරා හැලෙන කදුළු කැට  දෙකොපුල් දිගේ ගලා හැලෙද්දී පොඩිඋන් තුන්දෙනා තුරුළු කරගෙන මිදුලේ කොනක ගැහි ගැහි උන්නාය .

බියෙන් ත්‍රස්ත  වූ පොඩි එකාගේ දෙපා ගැහෙමින් තිබිණි . ආයාසයෙන් සකසාගත් බත් පතවත් රස බැලීමට ඔවුන්ට නොහැකිවී තිබුණි . ඒ අමරදාසගේ නිවසේ හවස් වරුව වන විට දැකිය හැකි දින චර්යාවේ එක අංගයකි .

ස්ථිර ආදායම් මාර්ගයක් නැති අමරදාස දිනෙක මේසන් වැඩ වලට අත් උදව් දුන්නේය . තවත් දිනෙක ලි කපන්නන් හා එක්ක වැඩට ගියේය . තවත් විටෙක ඔහු පොල් පරලා පලන්නෙක් විය . කෙතරම් වෙහෙස මහන්සියෙන් උපයාගත්තද හවස් වන විට ඔහුගේ කුලී මුදලින් වැඩිකොටසක් ජලයට දැමු අයිස් කැටයක් මෙන්  කසිප්පු වීදුරුව තුල දියවී  ගියේය . එබැවින් දරු පවුල නඩත්තුවට හේ වියදම් කලේ අල්ප මාත්‍රයක  ප්‍රමාණයකි . මේ නිසා දිනෙන් දින සිය පවුල දිලිදු බවේ අගාධයටම ඇදෙන බව ඔහුට නොපෙනුනේ මත්පැන් රකුසා ඔහුගේ මනස වසා සිටි බැවිනි .

තම පවුල වැටී තිබු අගාධයෙන් ගොඩ ගැනීම වෙනුවට ඔහු කලේ දිනෙන් දින විනාශය කරදර කැන්දමින් තව තවත් අගාධයට තම පවුල රැගෙන යාමයි .

දරු තිදෙනාගේ ඉගැන්වීම වෙනුවෙන් අවසානයේ සුමන්නවති නිවෙසක බැල මෙහෙවර කම් කිරීමෙන් මුදලක් උපයා ගැනීමට තීරණය කලාය. මුළු දිවා වරුවම වැඩ කර හවස දෙක විතර වන විට ගෙදර එයි . දරුවන් හා එක්ව දවාලට බඩට දාගන්නට යමක් හදන්නේ ඉන් පසුවය. කෙසේ උවත් අමරදාසගේ කසිප්පු ටිකේ අනුහසින් ඔවුන්ට ඒ අහරත් නොලැබී යන අවස්ථාද එමටය .

“මේක මගේ කරුමේ. මගේ අතේ පයේ හය්ය තියෙනකන් දරු පැටව් ටික ලොකු කරගන්න මොකුත් කරන්නත් එපැයි. උන්ට උගන්නනකන් මට නිවනක් නැහැ “

සුමන්නවති අහල පහල ගෑනුන්ට එසේ කිවේ දුක හිතේ ගුලි කරගෙනය . මත් රකුසාට බිලි වන්නට පෙර අමරදාස කෙතරම් ලැදි ලෙස තමාට හා දරුවන්ට ආදරය දැක්වූ අයුරු ඇයට සිහිවේ.

පවුලේ අගහිගකම් වැඩි වන විට සුමනාවතිගේ කතාවත් අමරදාසට අදෝනාවක් විය

“තාත්තේ අද මට පොතකුයි පැන්සලකුයි ඕනේ “

පොඩි එකා මෙසේ කියාගෙන ලගට ආ විට හේ දරුවා එළවා ගත්තේ මෙසේ දොස් තබමිනි .

“කාලකන්නි යක්කු මාව කන්න ඉපදුනු උන් “

මෙසේ දිනෙන් දින තම වරදින් පවුල අගාධයට යනු දකින විට හේ තවත් උපක්‍රමයක් ඇරබුවේ දරුවන් හා සුමන්නවති බිය වද්දන්නටය . ගස් කපන්නට ගන්න කබය අතට ගත් හෙතෙම එක් කොනකින් තොන්දඩුවක් දමා කබල් මේසය මතට නැග තොණ්ඩුව ගෙලට දමාගෙන අනෙක් කොන බාල්කයේ ගැටගසා පොරව අතින් ගෙන සුමනාවතිට හා දරුවන්ට මෙසේ තර්ජනය කළේය.

“කාලකන්නි හැත්ත මම තොපි ඉස්සරහා මැරෙනවා යකුනේ .එකෙක් කිට්ටු වෙන්න එපා කොටනවා තොපිට පොරවෙන් “

ඔහු මේසය මත හිටගෙන මෙසේ කෑ ගසන්නට විය .බියෙන් තැතිගත් සුමානාවති මරලතෝනි දුන් බැවින්  එතනට රැස්වූ අහල පහල මිනිස්සු මහත් ඇවටිල්ලකින් පසු අමරදාස බිමට බස්සවා අවුල සමහන් කළහ .එදා දවස පුරාම සුමනාවතිට අමරදාස ඉල ඇට කඩෙන තුරු පහර දුන්නේය .

ඉන්පසු බීමතින් එන හේ මසකට දෙතුන් වරක්ම තම බිරිදටත් දරුවන්ටත් පහර දෙමින් මෙසේ ගෙල වැලලා ගැනීමේ ජවනිකාව රග පෑවේය . මේ නිසා මේ ගෙදර ඇතිවෙන කෝලහාල  අහල පහල මිනිසුන්ටද සාමාන්‍ය දර්ශනයක් විය .

ඉල් මහේ පෝය දිනක හවස් වරුවේ සුපුරුදු පරිදි අමරදාස හතර ගාතේ ගෙදර ආවේය . ඔහුගේ හඩ ඇසෙත්ම සුමනාවති හා දරු දෙදෙනාද කමින් සිටි පාන් කෑල්ල කුස්සියේ තබා අල්ලපු ඉඩමේ කෝපි පදුරක් අසල සැගවුනි . නිවසට ආ අමරදාස  මුලුතැන්ගෙට ගොස් හැලි වලං සියල්ල පොඩි කර දමා සාලයේ තිබු කුඩා පෙට්ටගම් පොඩියද පෙරලා දැමිය .

පැයක් හමාරක් අමු තිත්ත කුණු හරපයෙන් තම බිරින්දාටත් දරුවන්ටත් දෙස් තැබූ හේ වැනි වැනි ගොස් කබය ගෙන මේසයට නැග එහි එක් කොනක් බාල්කයට දමා උඩින් දැමූ කොන දකුණතින් අල්ලාගෙන සුපුරුදු රංගනයට සැරසුණේය.

“තොපි වගේ ...කාලකන්නි එක්ක ජිවත් වෙනවට ...වඩා මැරෙන එක හොදයි “

හේ මොර දුන්නේය .මද වෙලාවකට පසු

“පොඩි කොලු ගිහිල්ලා කුස්සිය පැත්තෙන් බලලා වරෙන් තාත්තා මොනවද කරන්නේ කියලා “

කෝපි පදුර යට හිදගෙන උන් සුමනාවතී තම ඇකයේ හිස හොවාගෙන හඩමින් හුන් පුතුට කීවාය .

“අම්මේ තාත්තා අදත් බාල්කෙ එල්ලෙන්න හදනවා “

මිනිත්තු කිහිපයකින් දිව ආ පුතු තම මවට කිවේය.නමුත් ඔවුනට එය සාමාන්‍ය සිදුවීමක් විය .

මේ අතර අමරදාස වෙරිමත නිසා කබයේ එක් කොනක් ඔහුගේ අතේ පැටලී තිබියදීම මේසය මතින් ලිස්ස වැටිණි . මේ නිසා අනෙක් කොන ඔහුගේ ගෙලට සිරවෙත්ම ඔහු බිම ඇද වැටිණි .

බොහෝ වෙලාවකට පසුව අමරදාස නිදන්නට ඇතයි සිතු සුමනාවතී දරුවනුත් කැටුව කුස්සිය පැත්තෙන් ගෙට ඇතුල් විය . ගෙලට සිරවුණු කබයක් සහිතව බිම වැටී සිටි අමරදාස දුටු ඇය සිතුවේ ඔහු නිදා සිටිනවා ඇතැයි කියාය .

“අදත් තාත්තාට මැරෙන්න අමතක වෙලා වගේ “

මද්දුමී කිවේ ඔවුන්ට මේ එල්ලීම නිතර දැක පුරුදු නිසාවෙනි .

“හැන්දෑවේ හයට විතර වැටුණු ගමන් මේ මනුස්සයා තාම නිදි... දැන් වෙරි හිදිලා ඇති පොඩි පුතේ තාත්තට කතා කරපන් “

රාත්‍රී නවයට පමණ සුමනාවති දරුවාට කීවාය .දරුවා මදක් දුරුන් සිට පියාට කතා කලේ ඔහු නැගිට තමාට පහර දෙතැයි බියෙනි . මන්ද යත් එවන් සිදුවීම් වල අත්දැකීම් ඔහුට තිබුණි . ඊට ප්‍රතිචාරයක් නොවුණු තැන හේ අමරදාසගේ ඇගට අත තබා සොලවා කතා කළේය ..

“අම්මේ තාත්තාගේ මුළු ඇගම සීතල වෙලා මේ ඇවිත් බලන්න “

හේ මවට කතා කළේය . සුමනාවතිද පැමිණ අමරදාසගේ සිරුරට අත තැබිය . සිරුර සීතලය . ගෙල පෙදෙස නිල් පැහැයට හුරුවී තඩිස්සි වී තිබුණි . අසුබ යමක් සිදුවී ඇති බව ඇයට වැටහිණි .ඇය විලාප තියන්නට විය .

“අනේ දෙය්යනේ මගේ මනුස්සයා ..................

අහල පහළ අය වහා අමරදාසව රෝහලට රැගෙන ගියහ . එහෙත් ඒ වන විටත් අමරදාසගේ අවසන් හුස්ම පොද ඉල් මහේ සද රැස් අතර සැගවී ගොස් තිබිණි .